این شعر مربوط به بیست سال پیش است که در جا به جایی های کتاب ها پیدایش کردم. چنانچه معلوم است در حال وهوای نوجوانان است. این چارپاره را سیامک سرمدی در شماره ی 435 نشریه دوست کودکان 15 خرداد 89 چاپ کرده است:
پدر بچه های کوچه ما
پیرمردی که در جماران بود
رفت و ما را غریب و تنها کرد
در غروبی که اشک باران بود
****
کودکان پابرهنه سینه زنان
مثل ابر بهار باریدند
مرگ خورشید آرزوها را
با دو چشمان خیس خود دیدند
****
آسمان مثل بچه های جنوب
غرق در آه و داغ و ماتم بود
دلی اما میان سینه ما
دلی از جنس لاله ها کم بود
****
سرراهم نشسته پیرزنی
دست در دست کودکی تنها
گفت آهسته با غمی جانکاه :
پس کجا رفته مادرم ! بابا ؟
****
چشم نرگس ز غصه خواب نرفت
غنچه تا روز بعد نالان بود
مادرم تکیه داد بر دیوار
مثل ابر بهار گریان بود
پدر بچه های کوچه ما
پیرمردی که در جماران بود
رفت و ما را غریب و تنها کرد
در غروبی که اشک باران بود
****
کودکان پابرهنه سینه زنان
مثل ابر بهار باریدند
مرگ خورشید آرزوها را
با دو چشمان خیس خود دیدند
****
آسمان مثل بچه های جنوب
غرق در آه و داغ و ماتم بود
دلی اما میان سینه ما
دلی از جنس لاله ها کم بود
****
سرراهم نشسته پیرزنی
دست در دست کودکی تنها
گفت آهسته با غمی جانکاه :
پس کجا رفته مادرم ! بابا ؟
****
چشم نرگس ز غصه خواب نرفت
غنچه تا روز بعد نالان بود
مادرم تکیه داد بر دیوار
مثل ابر بهار گریان بود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر