ناگهان گل مي کنم در آسمان برکه ها
آسماني مي شوم در ناگهان برکه ها
پله پله از عطش، از تشنگي ها آمدم
کوزه کوزه جان به ما بخشيد جان برکه ها
کوزه کوزه جان به ما بخشيد، اما اين زمان
کيست غير از تشنگي ها ميزبان برکه ها
روشني بخشيد بر شب هاي نخلستان ، ولي
چکه چکه آب شد شمع روان برکه ها
روزگاري راحت دل بود، اما اي دريغ
پير شد از دست ما جان جوان برکه ها
مادرم آمد کنار کودکي هايم نشست
مهربان تر از نگاه مهربان برکه ها
قصه ي "دادا ملاکه" بي زبان مي گفت و گفت:
از زبان برکه بشنو داستان برکه ها
" پيپ و کندر" با تلاطم باز مي گويد به رنج
داستان برکه ها را از زبان برکه ها
بازي نور است و بيم موج و گردابي بديع
چيست معناي صداي بي بيان برکه ها ؟
ياد آن روزي که باران آمد و چشمم شکفت
باز شد رنگين کماني از کمان برکه ها
کودکي بود و من و نان و پنير و سادگي
مي نشستم در پناه سايبان برکه ها
صبح صادق با خليل و سرخوش و صمصام ، آه
کو ؟ کجا رفتند يارب، دوستان برکه ها؟
مي روم افتان و خيزان ظهر گرما ، مثل باد
از کران تشنگي تا بي کران برکه ها
رد پاي پابجي گم شد در اين شورابه ها
از نگاه ابر مي گيرم نشان برکه ها
ماجراي " او جي پنگي " سخت تر از هفت خوان
گر نفس داري بخوان هفتاد خوان برکه ها
بي محلي کرده ايد از بس به باران و بهار
از شما رنجيده خاطر شد روان برکه ها
سال ها پهلو گرفت اين کشتي بي ناخدا
سنگ شد اي ناخدايان، بادبان برکه ها
چار طاقي زير چتر نخل هاي سوخته
مثل طاووسي شکسته در ميان برکه ها
باز هم مي سازمش با خشت خشت جان خويش
گرچه نامردان شکستند استخوان برکه ها
برکه ي کشکول و کدبانو و لوک و خير و کل ...
راه مي افتد دوباره کاروان برکه ها
من نه تنها سجده بردم اين حريم پاک را
بوسه زد خورشيد هم بر آستان برکه ها
خضر آمد تا بنوشد جامي از آب حيات
جاودان بادا حيات جاودان برکه ها
تا غم انگيز است آغاز تب آلود زمين
سر نمي آيد - يقين دارم - زمان برکه ها
چهاردهم مردادماه هشتاد و هفت . تهران
